ORHAN KEMAL
Yaşamını binbir türlü güçlüklerle sürdüren, zaman zaman beş parasız kalan, hapishanelere tıkılan, fakat tüm bunlara karşın direncini yitirmeyen, toplumumuzun kurtuluşu için kavga veren yazarlarımızdandır.
Yapıtlarında aynı zamanda mücadeleyi, direnmeyi, toplumsal düzenin değişebilirliğini vurgulayan konular da yer alır. Bu yapıtların da, sahip olduğu devrimci dünya görüşünün ve toplumumuzun sosyal yaşantısının birlikte etkisi ile konular en ilginç örnekleriyle, en güzel bir biçimde sunulur. Gerçek, anlatılan toplumsal kesimin yaşam tarzından, konuşma diline ilişkilerine, davranış biçimlerine varıncaya kadar olduğu gibi yansıtılır.
Orhan Kemal roman ve öykülerinde insanı da anlatır. O’nun insanı, yoksul, horlanan, acı çeken ezilen insandır. Bu insanların hiçbir zaman yaşam umutlarını, dirençlerini kaybetmeyecekleri ve bu uğraşları içinde her zaman ayakta kalarak yıkılmayacakları anlatılır.
O’nun işlediği bir diğer insan tipi de, toplum tarafından dıştalanmış bir kenara itilmiş olanlardır. Bunların durumu o kadar güzel bir gerçeklik içerisinde verilir ki, okurun bu insanlar üzerindeki kötü, olumsuz düşünceleri ortadan kaldırılır.
5 Mayıs 1970… Orhan Kemal, eşi Nuriye hanımla birlikte Bulgaristan’a gider. Burada gezer, hem de tedavi olur. Ancak hastalığı alabildiğine ilerlemiştir. Kendisini Sofya Hükümet Hastanesi’ne yatırırlar. Artık ne konuşabiliyor ne de hareket edebiliyordur…
Ve 2 Haziran 1970… Saat 21.15’te Orhan Kemal hayata gözlerini yumar. 6 Haziran günü Bulgaristan’da bir tören düzenlendikten sonra cenazesi İstanbul’a getirilir…
“Saat 11.30’da cenaze arabası sınırdan içeri girer. Uzun bir araba konvoyu onu izlemektedir. Edirne’den Babaeski’ye gelindiğinde, asfaltın dönemecinde bir işçi arabaya yaklaşır. Elindeki çiçek demetini uzatır. Demetin üzerinde şunlar yazılıdır: *’Biz işçiler, hatıran önünde saygıyla eğiliriz…’”