“gıyas edilir mi çul ile halı
kimler yapmış size böyle bir yolu
yemekle biter mi milletin malı
yiyin babo yiyin meydan sizindir
köşkler saraylar hanlar sizin ama
onu yapan eller emekler bizimdir”
Aşık Mahzuni Şerif*
Mahzuni, 1938’de Maraş’ın Afşin ilçesi, Berçenek köyünde dünyaya gelir.
Küçücük yüreğinde kocaman ufuklar açan türkülerle büyümektedir. Köyde okul yoktur, gelene kadar medreseye gider. Okulda da başarılıdır, Mersin astsubay okuluna gönderilir. Oradan da Ankara Ordu Donatım Teknik Okulu’na…
Mahsuni sazını eline ilk 12 yaşında alır. O zamandan sonra yüreğinin bir parçasıdır, düşmez elinden sazı. Okul yıllarında da ayrı değildir. Alevi Bektaşiliğin eşitlikçi, paylaşımcı, erdemli, insan ve toplum anlayışının dile getirildiği türküleri söyleyen bu çocuk daha o yaşlarda rahatsız etmiştir efendileri. Ve böylece 1960’ta ordudan atılır. 1961’de elinde sazı yüreğinde biriken öfkesi, bilincinde eşitlikçi, adaletli toplum düşüncesiyle yürür ozanlığa doğru…
Ozanlık güzel dizeler yazabilmek değildir.
Görüneni söylemek, acıyı, sevinci türküleştirmek yetmez.
Nedenini sormalı, tanıyıp anlamalı, anladığını dosdoğru söylemelidir. Ozanlar zulüm ne kadar pervasız olursa olsun, halkın acılarını, umutlarını, adalet ve özgürlük düşlerini haykıranlardır. Halk ne yaşıyor, ne düşünüyorsa onların sazında sözünde karşılığını bulur…
Mahzuni 64 yıllık ömrü boyunca düşünce ve inançlarından vazgeçmemiştir. Çoğu kez hakkında davalar açılmış tutsaklıklar yaşamıştır. Elbette onunda iç hesaplaşmaları, arayışları vardır. Sevdaları, özlemleri yaşamıştır. Türküleriyle halkın acılarını, sevinçlerini anlatmıştır. Halkın içinde halkla beraber var olan bir halk ozanıdır ve bize önemli bir miras bırakmıştır.
Bize düşense bu mirası sahiplenmek ve gelecek kuşaklara taşımaktır…